بررسی اثر خستگی بر تعادل در ورزش کاران با کف پای صاف

هدف: پا تحتانی ترین قسمت بدن را تشکیل می دهد و محدودۀ نسبتاً کوچکی برای حفظ تعادل در محدودۀ سطح اتکا، به ویژه در ایستادن روی یک پا، فراهم می کند؛ بنابراین، به نظر می رسد تغییرات جزئی بیومکانیکی در محدودۀ سطح اتکا، بر استراتژی کنترل پاسچر تأثیرگذار باشد. این حالت ممکن است در زمان خستگی تشدید شود. هدف از انجام این تحقیق بررسی اثر خستگی عمومی بر تعادل در ورزش کاران با کف پای صاف است. روش بررسی: برای اجرای این مطالعۀ نیمه تجربی، تعداد ۲۰ نفر با ناهنجاری کف پای صاف، با میانگین سن ۳٫۰۵ ± ۲۴٫۱۴ سال، میانگین قد ۸٫۰۵ ± ۱٫۶۹ سانتی متر و میانگین وزن ۱٫۱۰ ± ۶۵٫۰۷ کیلوگرم انتخاب شدند. میزان افت ناوی آزمودنی ها با استفاده از روش توصیف شدۀ برادی ارزیابی شد. برای ایجاد خستگی عمومی، از پروتکلی هفت ایستگاهی و برای ارزیابی تعادل ایستا، از آزمون ایستادن روی یک پا و برای ارزیابی تعادل پویا، از آزمون تعادلی ستاره استفاده شد. به منظور تجزیه وتحلیل یافته های تحقیق، روش های آمار توصیفی شامل میانگین و انحراف استاندارد و نیز روش های آمار استنباطی شامل آزمون t هم بسته و مستقل به کار رفت. یافته ها: میانگین فواصل دستیابی در آزمون تعادلی ستاره و توانایی ایستادن روی یک پا پس از خستگی، در ورزش کاران با کف پای صاف کمتر بود؛ اما این اختلاف، ازلحاظ آماری معنا دار نبود (۰٫۰۵p≤). نتیجه گیری: ازآنجایی که ورزش و فعالیت بدنی باعث تقویت سیستم عصبی عضلانی می شود، این امکان وجود دارد که بدن انسان به طور ناخودآگاه، درجهت رفع اختلالات ساختاری ازجمله ناهنجاری کف پای صاف باشد و سیستم عصبی عضلانی نقش جبرانی دراین زمینه ایفا کند. به نظر می رسد که ساختار آناتومیکی پا یگانه عامل مؤثر در کنترل پاسچر نباشد و این امکان وجود دارد که عوامل دیگری نقش ساختار آناتومیکی پا را در کنترل پاسچر، کم رنگ تر جلوه دهند.علاوه برآن، باتوجه به تعداد نمونه به نظر می رسد که این تحقیق باید با تعداد نمونۀ بیشتر تکرار شود.